50.000 εθελοντές δεν κάνουν λάθος
Κάνει ο 33χρονος Ζόραν Μαμντάνι την καλύτερη καμπάνια για Δήμαρχος που έχουμε δει;
Ένας τριαντατριάχρονος μουσουλμάνος, γιος Ινδών μεταναστών και γεννημένος στην Ουγκάντα, είναι πιθανότατα ο επόμενος δήμαρχος της Νέας Υόρκης. Ο Ζόραν Μαμντάνι κάνει ίσως την καλύτερη καμπάνια για δημαρχία που έχουμε δει στην εποχή των social media και με αυτήν κατάφερε να νικήσει τον Άντριου Κουόμο, έναν πολιτικό με δεκαετίες εμπειρίας, τεράστια χρηματοδότηση και μπόλικα σκάνδαλα.
Ο Μαμντάνι παίρνει σοβαρά τα θέματα που συζητάει, αλλά όχι τόσο σοβαρά τον εαυτό του και φτιάχνει εξαιρετικό «περιεχόμενο». Χρησιμοποιεί απλά, ξεκάθαρα μηνύματα που οι υποστηρικτές του μπορούν εύκολα να αναπαράγουν και συζητούν: «θα πάγωσω τα ενοίκια, θα προσφέρω δωρεάν λεωφορεία στην πόλη, θα δημιουργήσω δημοτικά σούπερ μάρκετ σε κάθε συνοικία της Νέας Υόρκης.»
Για τις συγκεκριμένες πολιτικές, αν διαβάζετε αυτό το newsletter, γνωρίζετε τη βιβλιογραφία. Οι έλεγχοι ενοικίων έχουν σημαντικές αρνητικές επιπτώσεις μακροπρόθεσμα και, αν δεν χειροτερεύουν, διαιωνίζουν το πρόβλημα που υποτίθεται πως έρχονται να λύσουν. Η αυξημένη επιβατική κίνηση στα ΜΜΜ χωρίς ανάλογη χρηματοδότηση επιβαρύνει τις υποδομές, οδηγώντας σε συνωστισμό και χειροτέρευση της ποιότητας, που οδηγεί σε λιγότερους χρήστες και ακόμα λιγότερη χρηματοδότηση, κ.ο.κ., το λεγόμενο και «death spiral». Τα δημοτικά σούπερ μάρκετ είναι δύσκολο να έχουν πραγματικό αντίκτυπο, ειδικά σε περιοχές -όπως η Νέα Υόρκη- με πολλές εναλλακτικές. Έχουν όμως μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Αντίστοιχη είναι η σύγκρουση με την πραγματικότητα για τις περισσότερες από τις υπόλοιπες πολιτικές που έχει αναφέρει στην καμπάνια του.
Όμως σήμερα είμαστε εδώ για τη ζωή, όχι για τις πληροφορίες. Ο Μαμντάνι, αντί να μετριάσει τις ιδέες του για να προσελκύσει το κέντρο, επέλεξε να ενθουσιάσει την πυρηνική του βάση. Η καμπάνια του δεν στηρίχτηκε στην πολιτική αριστεία των προτάσεων του αλλά στη δύναμη της πολιτικής ως συναίσθημα, ως κοινότητα, ως αφήγηση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα 50.000 εθελοντές (1% των εγγεγραμένων ψηφοφόρων) να χτυπούν 1,6 εκατομμύριο πόρτες και να καταλήγουν να συνομιλούν με το ένα τέταρτο περίπου του συνολικού αριθμού των ανθρώπων που ψήφισαν στις προκριματικές εκλογές για τη δημαρχία. Μία από τις πιο εντυπωσιακές πτυχές της καμπάνιας του ήταν οι επισκέψεις του στο Κουίνς, όπου συνομίλησε με μετανάστες που είχαν ψηφίσει Τραμπ. Το σχετικό βίντεό έφτασε τις 2,7 εκατομμύρια προβολές όταν το βίντεο στην κεντρική σελίδα της καμπάνιας του -που ξεκίνησε πριν από 8 μήνες- έχει ακόμα μόλις 53 χιλιάδες.
Σημαίνουν κάτι όλα αυτά για εμάς; Ίσως πως στην εποχή των social media, της μόνιμης ειρωνείας και της τεχνοκρατικής αμφισβήτησης, το πιο ριζοσπαστικό πράγμα που μπορεί να κάνει ένας πολιτικός είναι να μιλήσει με απλά λόγια, να φανεί ανθρώπινος και να πιστέψει πως ο κόσμος μπορεί να πειστεί όχι με εξηγήσεις, αλλά με συμμετοχή;
Ίσως πως το μήνυμα που πραγματικά έχει απήχηση στις μεγαλουπόλεις του δυτικού κόσμου, όπου τα προβλήματα τους τις κάνουν να μοιάζουν περισσότερο από ότι τις κάνουν να διαφοροποιούνται οι εθνικές συνθήκες, είναι το «να κάνουμε το κόστος ζωής ουσιωδώς φθηνότερο από ότι είναι σήμερα»;
Ή μήπως πως με την κατάσταση που διαφαίνεται για τους υποψηφίους το 2028, συνδυαστικά με δεύτερη εναλλακτική και ηλεκτρονική ψήφο, με μια δυνατή social media καμπάνια και ένα επικοινωνιακό προφίλ βγάζεις Δήμαρχο στην Αθήνα;